Atlamadan önce...

- Bak..! Ben bu zindanın penceresinden atlayacağım. Benimle birlikte sen de atlayıp beni kurtarmaya çalışmalısın. Eğer benimle birlikte atlamazsan başıma gelenlerden sen sorumlusun.

- Tamam da kardeşim. Neden atlıyorsun ki? Neden birlikte kendimizi riske atalım? Bu zindan burcun tepesinde ve burç çok yüksek…  Düştük mü ölürüz ikimiz de.

- Ya korkma. Ben seni tutarım. 

- Nasıl yani.!?

- Bak, bende “çözüm paraşütü” var. Düşerken paraşütü açarız. Yere sağ salim ineriz.

- Peki ya beni tutamazsan, ya o “çözüm paraşütü” açılmazsa..? Ya da bakalım ikimizi birden taşıyacak mı..?

- Taşır taşır korkma. Ben biliyorum.

- Nereden biliyorsun? Hesapladın mı?

- Hesapladım kardeşim, uzmanlara sordum.

- Peki, bana da anlat öyleyse. İkna olmam lazım.

- Ya sen bana güvenmiyor musun? Sen ne kafa yoruyorsun ötesi berisi ile..? Koskoca uzmanlar söylüyor. Sen onlardan iyi mi bileceksin?

- O zaman sen de hesaplamadın. Uzmanlara inanıyorsun yani? Benim de inanmamı bekliyorsun.

- Yav kardeşim sen de çok uzatıyorsun şimdi ha..! Sen bu işlere kafa yorma diyorum sana. Bana güven, gerisini merak etme sen. Senin görevin beni takip etmek…

- Olur mu arkadaş?! Benim de aklım, bilincim ve sorumluluklarım var. Bu burç benim de kalemin burcu. Onu bize zindan ettiler. Ama ben zindancı ile mücadele ederek çıkacağım bu zindandan. Zindancıyı alaşağı etmek istiyorum. Gel birlikte yenelim zindancıyı.

- Geç bunları kardeşim. Biliyorum senin benimle neden atlamak istemediğini.

- Nedenmiş peki..?

- Sende bana karşı gizli düşmanlık var.

- Hayır, neden olsun? Ben bu kaleyi terk etmek istemiyorum. Zindancıya neden bırakayım ki? Bu kale benim. Hepimizin. Gel zindancıyı nasıl alaşağı ederiz onu konuşalım.

- Ya bırak bu işleri. Nesini konuşacağız? Ben hesapladım diyorum sana. Gel işte birlikte atlayalım. Hele ben bir aşağıya sağ salim ineyim. Bak nasıl zindancıyı deviriyorum. Sen de kurtulursun sayemde.  Ama öyle boynuma sarılmak yok. Belimdeki ipe tutunacaksın. Benim elim serbest olsun ki yere inişi iyi ayarlayayım.

- Yani bana düşen görev sadece senin ipine tutunmak öyle mi?

- Evvet..!!? Neden olmasın? Senin varlığın yeter. Yoksa ipi keserim diye mi korkuyorsun?

- Hayır, ondan korkmuyorum. Kesmezsin biliyorum. Kesmezsin de… Peki, ip koparsa ne olacak?

- Yahu kopmayacak. Ben araştırdım. Öyle dediler.

- Yani şu senin uzmanlar öyle dedi, değil mi?

- Ne yani güvenmiyor musun?

- Valla sana bir şey demiyorum da, senin şu uzmanlar… Yani onlara pek güvenmiyorum. O hesapları benim yapmam lazım. Gördüğüm kadarıyla sen bu uzmanlara fazla güveniyorsun.

- Anladım, anladım senin bana düşmanlığın var.

- Yok kardeşim, benim düşmanlığım yok. Ama ben senin ipinde süs gibi sallanmak istemiyorum. Ne sana ağırlık ve yük olmak istiyorum ne de kendi irademi kimseye teslim etmek istiyorum.
Ben seninle “dayanışmak” istiyorum., “abanışmak” istemiyorum.

- Nasıl yani?

- Yani senin şu uzmanlar… Onlar senin sorununu çözemezler bence… Bu sorun bu kalenin insanlarının, tümünün vicdanında çözülür. Onun içinde o vicdanlara dokunmak lazım. İşte o vicdana dokunmak benim işim. Bırak ta ben kendi işimi kendi bildiğim gibi yapayım. Onlara karşı görevimi yapmazsam, yapamazsam onlara yaklaşamam. Eğer yaklaşamazsam vicdanlarına nasıl dokunabilirim?

- Sen o ipi beğenmiyorsun ama beğenen çok. Bak benden daha çok kızıyorlar sana…

- Görüyorum. Zaten hep öyle olur. Bence çöz o ipi. Hem senin yükün azalır hem de onların da ayakları yere değer. Eğer gerçekten senin dostunsalar kendi görevlerini sana ihale etmezler. Kuyruğunda değil senin yanında dururlar. Kendi ayakları üzerinde, kendiişlerini yaparlar, kendi insanlarının güvenini kazanırlar.

- Sen şimdi gelmiyor musun peşimden?

- Gelirsem de peşinden değil yanında gelirim. Ama önce bu kale için en iyisini bir düşünmem, düşünmemiz lazım. Hele bir kendi aramızda bir konuşalım.

- Siz kimsiniz?

- Biz, hepimiz… Biz artık “ben” değiliz 'biz'iz. Biz birleştik.

- Biliyordum zaten. Bana karşı birleştiniz sonunda…

- Hayır asla… Sana karşı değil. Biz senin yetmediğin, yetemediğin, dolduramadığın boşluğu dolduracağız. Senin de yanında olacağız. Kendi işimizi de yapacağız. Biz kendi işimizi iyi yaptıkça güçleneceğiz. Güçlendikçe de sana daha güçlü omuz vereceğiz.

- Anladım, uzatmana gerek yok. Sen benle atlamaya korkuyorsun.

- Ben aklımı kullanmak durumundayım. Dedim ya artık “biz” olduk. Sadece kendi aramızda değil tüm kale insanlarıyla biziz bundan böyle. İpimiz onlara bağlı. Biz onları zindancı ile baş başa bırakmak istemiyoruz. Sorumluluğumuz büyük. Bence sen de atlamadan düşün. O ‘uzmanlar ‘a güvenme. Gel birlikte düşünelim.

- Düşünmeye gerek yok. Eğer benimle atlamazsanız benim de, bu kaledekilerin de başına geleceklerden siz sorumlusunuz. Uzatmaya gerek yok. Ben söyleyeceğimi söyledim. Burada keselim.

- Hayır kesmeyeceğiz. Anlaşıncaya kadar, birbirimizi anlayıncaya kadar konuşacağız. Hem bu sadece seni ilgilendirmiyor. Tüm kaledekileri ilgi….

- Tamam tamam. Konuşuruz sonra.

- Tamam “biz” buradayız.